Polskie prawo przewozowe jest precyzyjnie skonstruowane i zważa zawsze na wszystkich odpowiedzialnych za dane zlecenie. Jedną z form zabezpieczeń rzeczowych jest zastaw. Może on bazować na umowie lub wynikać z ustawy. Zgodnie z art. 790, ustawowe prawo zastawu na przesyłce używane jest dla zabezpieczenia roszczeń wynikających m.in. z: wypłaty za transport, opłaty za zweryfikowanie przesyłki, kompensaty w związku ze zmianami warunków transportu, regeneracją usterki będącej konsekwencją błędów w liście przewozowym, itp. Polskie prawo przewozowe obowiązuje od momentu przekazania przesyłki kierowcy do chwili wydania przesyłki osobie uprawnionej do jej odbioru.
Polskie prawo przewozowe
Zastaw ubezpiecza tylko roszczenie będące konsekwencją danej umowy przewozowej. Polskie prawo przewozowe nie dopuszcza ustanowienie zastawu, aby zabezpieczyć wierzytelności będące skutkiem umów transportu podpisanych wcześniej z tym samym nadawcą. Zastaw opracowany na danej przesyłce może osłaniać wyłącznie obecną wierzytelność, co oznacza, że nie można ustanowić zastawu na potem. W sytuacji, gdy opłata za ładunek jest odroczona, nie ma możliwości dokonania zastawu.
Międzynarodowe prawo przewozowe
Zupełnie inaczej ma się sytuacja, gdy spedycje dotyczą niemieckich terenów, gdyż tamtejsze przepisy mówią, że istnieje możliwość zastawu zarówno przez przewoźnika, jak i spedytora, a także prowadzącego magazyn towarów przewożonych przez wymienione podmioty. Niemieckie prawo przewozowe jest zgodne z polskim w punkcie, który mówi o tym, że prawo przewozowe powstaje wraz z podpisaniem umowy załadunku i odbiorem towaru aż do doręczenia go osobie do tego uprawnionej. Do spedycji krajowych używa się zarówno przepisów przewozowych, jak i Kodeksu cywilnego. W transporcie międzynarodowym odnosić należy się do Konwencji CMR, która jest bardziej rygorystyczna. W takiej sytuacji zastaw może obejmować cały ładunek lub magazynowany towar. Tak samo jak w polskim prawie przewozowym, wartość rzeczy objętej zastawem nie może być wyższa od wartości roszczenia.
